Ka shumë njerëz që janë të rëndësishëm në Bibël për arsye të ndryshme – këtu janë zgjedhjet e mia kryesore dhe arsyet pse janë të rëndësishme:
Adami dhe Eva – u ndeshën për herë të parë në Zanafilla 1 – 3. Perëndia i krijoi ata sipas shëmbëlltyrës së tij. Ata janë të vetmit njerëz që e kanë njohur jetën ashtu siç e ka dashur Zoti të jetë – të përsosur, pa mëkat, pa zemërim, pa urrejtje, pa inat, pa hidhërim…
Zoti i vendosi në një kopsht me vetëm një urdhër, të mos hanë nga fruti i pemës së njohjes së së mirës dhe së keqes. Fatkeqësisht, mosbindja e tyre në këtë urdhër të vetëm nënkuptonte se çdo burrë, grua, fëmijë në tokë ka trashëguar prirjen për mëkat. Kjo është arsyeja pse u bë jetike që Jezusi erdhi në botë, që ne të njihnim përsëri Perëndinë dhe të kishim mundësinë për t’u rikthyer në miqësi dhe një marrëdhënie me Të.
Abrahami – u ndesh për herë të parë në kapitullin 12 të Zanafillës. Ai ishte babai i kombit hebre. Perëndia premtoi se të gjitha kombet e botës do të bekoheshin nëpërmjet tij. Jezusi erdhi nga linja e tij dhe ishte bekimi që Perëndia premtoi kur e thirri tek Zanafilla 12.
Moisiu – u ndesh për herë të parë në Eksodin 1. Ai lindi në Egjipt, një çifut/izraelit dhe u zgjodh nga Zoti për të sjellë çlirimin e kombit hebre/jude/izraelit nga skllavëria në liri dhe udhëtimin për në tokën që Zoti i kishte premtuar Abrahamit. Nëpërmjet Moisiut, Perëndia i dha popullit të Izraelit ligjet e tij të drejta, të përmbledhura në dy urdhërimet: “Duaje Zotin, Perëndinë tënd me gjithë zemrën, shpirtin dhe mendjen tënde, dhe të afërmin tënd si veten tënde”.
Davidi – u ndesh për herë të parë në 1 Samuelit 16 kur Perëndia i kërkoi Samuelit të vajoste Davidin si Mbret. Tek 1 Sam 13:14 Perëndia e përmendi atë si një njeri sipas zemrës së Perëndisë. Ai ishte mbreti i dytë i vajosur i Izraelit dhe Perëndia premtoi se mbretëria e tij do të ishte e përjetshme. Jezusi erdhi nga linja e Davidit dhe është ai nëpërmjet të cilit mbretëria e Davidit është e përjetshme. Davidi është i njohur për shkrimin e shumë psalmeve. Kuptimi dhe adhurimi i tij për Perëndinë ka qenë një inkurajim i madh për shumë njerëz edhe deri më sot.
Pali – u ndesh për herë të parë në Veprat e Apostujve 7:58, si një djalë i ri i quajtur Saul. Ai vazhdoi të bëhej një lider në opozitën e të krishterëve, me dëshirën për t’i mposhtur të gjithë së bashku, por Zoti kishte plane të tjera për të dhe gjatë rrugës për në Damask Zoti e ndaloi, foli me të dhe ia ndryshoi jetën (Veprat e Apostujve). 9). Emri i Saulit u ndryshua më vonë në Pal dhe ai vazhdoi të bëhej një misionar i madh për johebrenjtë, duke krijuar shumë kisha kudo që shkonte. Kontributi i tij më i madh për ne është në letrat e tij. U shkroi kishave që kishte mbjellë ose kishave që kishte kontakte. Në letrat e Dhiatës së Re, gjenden dhe themelet e besimit tonë, dhe shumë mësime të rëndësishme për të udhëhequr një jetë të krishterë.